Stadsdorp

Een generatiedingetje

In 1960 zag en hoorde ik voor het eerst de Matthäus (Passion van JS Bach natuurlijk). Live in
de oude schouwburg van Heerlen, die te veel last had van mijnschade, en in 1961 werd
afgebroken. Ja, Groningers, bij ons konden ze er ook wat van.
Ik was elf en ondanks de nodige inkortingen duurde hij meer dan 3 ½ uur. Mijn vader zat
naast me met de partituur op schoot, zodat ik kon zien hoelang het nog ging duren.
Dit jaar hoorde ik hem in het Muziekgebouw aan het IJ. Toevallig zat een groep vrienden
achter ons, die vertelden dat ze de Matthäus al bijna vijftig jaar elk jaar samen uitzaten. Na
twee jaar corona-uitstel hoorden ze hem weer voor het eerst. Vanaf het balkon keken we
neer op honderden ongemaskerde grijze koppen vol tweede boosters.
Er drongen zich bij mij vragen op die niks met corona te maken hadden. ‘Hebben al die
koppen de Matthäus net als ik op hun elfde voor het eerst gehoord? Vonden ze hem toen
net zo langdradig als ik? (Ja!) Zat de zaal destijds ook vol met grijze koppen, en was ik de
enige minderjarige? Zat mijn vriendengroepje vijftig jaar geleden ook ‘alleen’ tussen de grijze
golf van de jaren zeventig? Vinden de huidige minderjarigen en millennials de Matthäus –
ondanks de betere, snellere en swingender uitvoeringen – nog net zo saai als ik destijds? Of
hebben ze het gewoon te druk met hun school, baan en kinderen?’ Als er antwoorden zijn,
desnoods door wetenschappelijk onderzoek, dan hoor ik ze graag.

 

Gee de Wilde

Foto Eric Myer – Veel grijs, maar ook kleurspoelingen. Muziekgebouw aan het IJ, 9 april 2022