Langzaam uit de lockdown
Door Rob Sander geschreven in juni 2021
Nog steeds van toepassing?
Schrijf eens wat vaker een stukje voor de nieuwsbrief hoorde ik van diverse kanten; tsja goed plan, maar dan moet er natuurlijk wel iets om over te schrijven zijn. Het bruisende Amsterdam en onze Nieuwmarktbuurt waren de laatste tijd opmerkelijk rustig, wat heel goed iets te maken zou kunnen hebben met een landelijk afgekondigde lockdown. Wat heet landelijk? Vrijwel heel Europa was door politici in een verplichte, langdurige winterslaap gebracht, behalve bij de koele kikkers in het even koele Zweden was er nergens meer iets te doen.
Om het leed wat te verzachten werden we dan wel weer op TV geamuseerd door regelmatige persconferenties – sensatie mensen! – met de komische duo’s of trio’s van de vrolijk handenschuddende premier en ministers die gespot werden in knuffelhouding met schoonmoeders of gehuld in oogverblindend schoeisel. Op deze wijze werd iedereen zorgvuldig afgeleid van de ellende die zich aan het voltrekken was, van de traagste vaccinatiecampagne en de bijzondere kostbare mondkapjes, die door politieke vriendjes in de wacht waren gesleept of de knipperlichtadviezen over internationaal al dan niet noodzakelijk reizen. Aan de Nieuwmarktbuurt ging dit ten dele voorbij, want het bleek dat er opvallend veel bewoners met een 2e residentie ergens op het Iberisch schiereiland, in Frankrijk of Italië probleemloos met de auto door Europa konden toeren en zo aan de Nederlandse lockdown en winterperikelen wisten te ontsnappen.
Inmiddels begint het er naar uit te zien dat het einde van de pandemie binnen handbereik is en lijkt het normale leven, ook in de Nieuwmarkt, weer voorzichtig van start te gaan. In plaats van verplicht thuis gekluisterd aan de buis, kunnen we weer naar Artis of de Hortus, zelfs de “natte” horeca, theaters en sportscholen zijn weer voorzichtig open.
Sinds de lockdown was ik niet meer naar een sportschool geweest, ondanks regelmatige vermaningen van de fysio dat ik “wel moest blijven bewegen!”; ja, zeker…. heel graag zelfs, maar waar dan?
Begin juni was ik dan eindelijk op zoek gegaan naar een nieuwe sportschool en na lang inlezen en diverse bezoeken aan een mogelijke locatie, waarbij sommige bekende zaken het niet overleefd bleken te hebben, was mijn keuze gevallen op een zaak in onze eigen Nieuwmarktbuurt. Op de site merkte ik op dat als een bestaand lid iemand introduceerde dat een maand gratis sporten opleverde. Altijd meegenomen in deze economisch moeilijke tijden, dus ik deed snel een oproepje op de app van de binnenbuurt om te zien of er sportievelingen bij ons aanwezig waren. Al snel kreeg ik hierop uiteenlopende reacties van mensen die dachten dat ik een filmabonnement wou, ex-leden van sportscholen etc. Maar uiteindelijk toch ook 1 buurtbewoner die inderdaad al lid was van dezelfde zaak en wel oren had naar gratis sporten 🙂
De ene hand wast de andere, niet direct wederkerige diensten uitruil en verbinding in de buurt in gedachten nietwaar en een afspraak was snel gemaakt en zo leer je je buurtgenoten toch ook weer kennen. Allemaal geheel passend binnen het idee van ons stadsdorp, maar snel zou blijken dat je je buurtgenoten inderdaad op een geheel onverwachte wijze leert kennen! Zelf had ik altijd het idee dat 1011 toch vooral een buurt was met vrij rustige, respectabele bewoners. Deftige dames op de gracht, gepensioneerde rentenierende koppels die af en toe terug kwamen naar Amsterdam vanaf hun al eerder vermelde buitenverblijven, etc. Daartussen af en toe een geheel onschuldige expat of misschien nog een studentenhuis voor studenten met gegoede ouders of om met Loes Luca te spreken “afkomstig uit een uitstekend milieu”. Kortom een heel diverse, maar volledig oirbare wijk en niets van dat patserige grachtengordel gajes waar de rest van Nederland vaak zo’n hekel aan heeft.
Groot was mijn verbazing dan ook dat ik op de ochtend dat ik met de buurvrouw had afgesproken in de sportschool haar daar in druk, geanimeerd gesprek aantrof met de receptionist en toen ik binnenkwam riep ze: kijk daar zul je hem nu net hebben! Ja jongeman, ik heb moeten praten als Brugman, hij was bijna niet te overtuigen om bij jullie lid te worden, ik heb hem er echt aan de haren moeten bij slepen! Nu, vooral dit laatste werd door de man aan de balie naar mijn inschatting niet echt serieus genomen…. Kortom een compleet gefantaseerd leugen verhaal, alles met het oog op het veilig stellen van het gratis sporten, hmmm. De arme receptionist kon er weinig tegen doen; de regels op de website waren duidelijk en toepasbaar en er werd nergens iets gezegd over het al dan niet op eigen initiatief of te goeder trouw aanbrengen van een nieuw lid. De grens tussen van wat ik dacht de rustige, deftige buurtbewoners en de criminele elementen in onze buurt blijkt misschien dichter bij elkaar te liggen dan je zo op het eerste gezicht zou denken. Inmiddels ben ik dus lid geworden, de fysioman weer rustig, en kan ik eens voorzichtig kennismaken met andere sportieve buurtbewoners in deze mogelijke slangenkuil van net niet helemaal eerlijke figuren. De man aan de balie wees mij op het einde nog wel op mijn bedenktijd van 14 dagen….zeker iets om in het biljartbal-kale achterhoofd te houden.
